مدح و ولادت امام زمان عج الله تعالی فرجه
ما بنـده‌ایم و اخـتـیار از خود نداریم جز آنکه سر بر خاک پای تو گذاریم ما را گـدای کوی دلبر خـلق کردند ما با گـدای تو شدن سـرمـایه داریم تـو آفــتـابِ ابـرهـایِ طـول هــفـتـه ما ابـر صبح جـمـعـه‌های انتظـاریم جمعه اگر چه روز تعطیل است، اما ما بـیـشتـر در آن پـیِ انجـام کـاریم جمعه همیشه روز گریه، روز ندبه لطفاً به ما امشب بگـو تا کی بباریم امشب گـدایان! نیـمۀ شعـبان رسیده یـوسف سر دروازۀ کـنـعـان رسیده امشب کنیزی رتبه می‌گیرد زِ ارباب تعبیر می‌گردد برایش اصل آن خواب خوابی که تعبیرش امام عصر ما بود خوابی که شد نرگس برایش سخت بی‌تاب فردا خـدا از بطن نرگس بر خلایق افـشاء نماید صورت آن گـنج نایاب فردا خدا خورشید خود را می‌نماید فردا مرا ای آسمان، دریاب! دریاب! فردا شود پیشانی و لب های مهـدی از بوسه‌های عسکری سیراب سیراب جـاءَالحـقی خوانَـد به اذن و امر آقا گوید که« انَّ الباطـلَ کانَ زَهـوقا» امشب جهان پیراهنی نوتر به بر کرد امشب حکیمه حکمت حق را نظر کرد امـشـب خــدا آزادی نـوع بـشـر را چون نغمه‌ای در سینۀ مرغ سحر کرد مرغ سحر با نغـمۀ مـیـلاد موعـود گوش شیاطین را به یک آواز کر کرد ارباب، خود بعد از ولادت با لبانش اطرافیان را از گُل رویش خبر کرد اربابـمان در نـیـمۀ شعـبان رسید و دامان نرگس را پُر از شمس و قمر کرد نرگـس! شکـوه عـزّتت بادا مبارک طـاووس اهـل جـنّـتـت بـادا مبارک وقـتـی خـدا بر مـاه روی او بـنـازد خورشید باید رنگ از صورت ببازد او آمـده تا که به امـر حـق تـعـالـی دین را به دست حیدریِّ خود بسازد آمـد که تا با ذوالـفـقـار صبـر مـولا بـر دشـمـنـان آلِ پـیـغـمــبـر بـتـازد با یـالثـارات الحـسیـنـش می‌رسد تا همچون ابوفاضل عـلم را بر فرازد می‌آید و با یک «انا الـمـهـدی» تمامِ گـریـه کـنان جـدّ خود را می‌نـوازد عـشق حسین بن عـلی می‌آید از راه ذکر لبـش نِعـمَ الوَکـیل و حَسبُـنَـاالله مـا تـشـنـۀ رویش شـدیـم، الحـمـدلله آوارۀ کـویـش شــدیــم، الـحـمـدلـلـه همچون سیاهه لشگری ویلان و سیلان در خـال هـنـدویش شـدیـم، الحـمدلله «اِنّـا اِلیهِ راجعـون» گـفـتیم و آخـر چون قطره‌ای سویش شدیم، الحمدلله در پای محراب نماز و ذکر و قرآن محـتـاج ابـرویـش شـدیـم، الحـمـدلله با عـطر یـاس روضه‌های مـادر او آشـفـتـۀ بـویـش شـدیـم، الـحـمـدلـلـه مـا چـارده سـرمـایـۀ نـایـاب داریـم شکر خـدا، شکر خـدا ارباب داریم فـردا فـرشته می‌گـشایـد دور او پَـر روحُ القُدُس دور و بَرَش گردد کبوتر او را بَـرَد در آسـمــان هــفـتـگـانـه تا قـدسیان قـنـداقـه‌اش گیرند در بَر او رفت و مادر در پی‌اش آشفته گردید نرگس زِ دوریِّ شقـایق گشت پرپر فرمود بر او عسگـری: آرام! آرام! می‌آورد قـنداقه را حق سوی مـادر شاعر شب عـید خـدا از سـامـرا تو بـردی دل مـا را کـنـار امِّ اصـغــر اربـاب ما را از خجـالت آب کردند با یک سه شعبه طفل را سیراب کردند |